Łabędź Krzykliwy

Łabędź krzykliwy Cygnus cygnus to gatunek należący do rodziny kaczkowatych i rzędu blaszkodziobe. Jego wielkość jest zbliżona do łabędzia niemego, od którego odróżnia go żółto-czarny dziób, bardziej wyprostowana szyja i brak zadartego ogona. Jego długość to 140-160 cm, a rozpiętość skrzydeł to 205-275 cm. Ma długą, szczupłą szyję, głowę kształtu trójkątnego, dziób dwukolorowy - u nasady żółty, na końcu czarny (w kolorystyce dzioba przeważa kolor żółty). Nogi są czarne. Dla tego gatunku charakterystyczny jest głęboki krzyk wydawany przy godach, przywoływaniu i ostrzeganiu się, a także podczas zrywaniu się do lotu. Ruch ich skrzydeł nie wydaje żadnego odgłosu, w przeciwieństwie do łabędzi niemych. Samiec od samicy różni się jedynie tym, że jest większy. Pisklęta są szaro-brunatne, od łabędzia niemego odróżnia je jaśniejsza barwa, różowy dziób i nogi.

Łabędzie te parują się raz na całe życie, choć zdarzają się wyjątki. Potomstwo zostaje z rodzicami na zimę. Może się zdarzyć, że do pary dołącza ich wcześniejsze potomstwo. Para łabędzi wspólnie buduje gniazdo (duża platforma z roślin wodnych, zlokalizowana na płytkiej wodzie, często na granicy szuwarów). Samiec strzeże gniazda i wysiaduje jaja złożone przez samicę. Okres rozrodczy trwa od maja do początku czerwca, wielkość miotu to 3-7 zielonkawo-białych jaj (wyjątkowo nawet 12). Główne regiony gniazdowania obejmują Podlasie, Pojezierze Mazurskie, Iławskie, Bory Tucholskie, dolinę Odry od Zalewu Szczecińskiego, aż do północnego ujścia Warty. Zasiedla również stawy hodowlane, starorzecza, jeziora leżące w strefie klimatu umiarkowanego i torfowiska otoczone lasem. Ptaki te pozostają na terenie zachodniej Polski do późnej jesieni, główny obszar zimowania to teren północnych Niemiec, Holandii i Danii. Występuje także na terenie północnej Eurazji. Ptaki zimujące na Wyspach Brytyjskich i Irlandii przylatują z Islandii, ptaki z zachodniej Syberii zimują na terenach wschodnich basenu śródziemnomorskiego i w pobliżu Morza Kaspijskiego, a zimujące w Danii pochodzą z północno-wschodnich krajów europejskich.
W Polsce należy do najrzadszych gatunków lęgowych.  W okresie lęgowym gatunek ten nie toleruje innych łabędzi w miejscu, które zajmuje.

Żywią się roślinnością wodną, trawą, ziarnami. W okresie lata pokarm uzupełniany jest białkiem pochodzenia zwierzęcego (np. mięczaki), zimą chętnie żeruje na polach na uprawach rzepaku i kukurydzy. Chętnie jedzą także ziemniaki i buraki cukrowe.
Od początku badań prowadzących od 2007 roku (monitoring) jest notowany stały wzrost tego gatunku, najwyższy na pojezierzach w północnej części kraju.
Jest gatunkiem ściśle chronionym w Polsce. Zagrożony utratą siedlisk lęgowych w osuszanych dolinach rzecznych, przez usuwanie roślinności wodnej oraz niepokojeniem ptaków na lęgowiskach.

Ciekawostki:
Głos łabędzia krzykliwego przypomina dźwięk trąbki.
Ptak ten większość czasu spędza w wodzie, ponieważ w niektórych momentach rozwoju ich ciężkie ciało nie może być utrzymywane przez słabe nogi. Dlatego też wymaga dużych przestrzeni wodnych szczególnie w okresie intensywnego wzrostu.

Źródła:
http://www.cygnus.org.pl/gatunki/labedz-krzykliwy-cygnus-cygnus
http://monitoringptakow.gios.gov.pl/167,wyniki_monitoringu_labedzia_krzykliwego.html
http://www.ptakiozdobne.pl/83_labedz_krzykliwy.html
http://ptaki.info/%C5%82ab%C4%99d%C5%BA_krzykliwy